Znieczulenie ogólne może być podane przez intubację lub znieczulenie zewnątrzoponowe. Istnieją pewne różnice pomiędzy tymi dwoma metodami. Jeśli miałeś/aś kiedykolwiek złe doświadczenia z inną metodą, pamiętaj, aby dokładnie je opisać. Proszę uwzględnić, jak się Pan(i) czuł(a), w tym jak długo trwało wybudzanie.
Znieczulenie zewnątrzoponowe
W wielu sytuacjach chirurgicznych znieczulenie zewnątrzoponowe jest stosowane jako uzupełnienie znieczulenia ogólnego. Może być również podane jako znieczulenie podstawowe w niektórych rodzajach operacji. Coraz częściej stosowane jest również jako forma terapii bólu ostrego. Badania wykazują, że analgezja zewnątrzoponowa może zmniejszyć częstość nawrotów choroby nowotworowej, okołooperacyjnych zdarzeń zakrzepowo-zatorowych oraz zachorowalność związaną z dużym zabiegiem operacyjnym.
Anestezjolog poda mieszaninę leków znieczulających przez obwód oddechowy. Niektóre z tych leków, zwane lotnymi środkami anestetycznymi, szybko przechodzą z postaci płynnej w gazową. Są one powszechnie stosowane w proporcjach od 0,5 do 4 procent.
Jeśli intubacja jest trudna, anestezjolog często stosuje środki zwiotczające mięśnie, aby ułatwić wprowadzenie rurki do oddychania – pomysł na ten fragment jest zaczerpnięty ze strony abcporadnik.pl. Następnie anestezjolog może umieścić rurkę do oddychania w tchawicy pacjenta. W niektórych przypadkach anestezjolog będzie również ręcznie wentylował pacjenta.
Po intubacji, anestezjolog założy zasłony, aby pacjent nie widział chirurga. Anestezjolog poda również dożylnie środek uspokajający, aby zrelaksować pacjenta. Środek uspokajający spowoduje, że pacjent zapadnie w lekki sen, a pacjent nie będzie świadomy przeprowadzanych procedur.
Przed podaniem jakiegokolwiek znieczulenia, anestezjolog powinien zostać poinformowany o wszelkich znanych alergiach pacjenta. Niektóre leki anestezjologiczne mogą wywoływać alergie krzyżowe. Jest to szczególnie częste u osób z alergią na jajka lub soję. Jeśli pacjent wie o jakichkolwiek alergiach pokarmowych, powinien również ujawnić je anestezjologowi przed zabiegiem.
Intubacja to zabieg stosowany przy podawaniu znieczulenia zewnątrzoponowego. Do prowadzenia tego zabiegu używa się bronchoskopu światłowodowego. Następnie w gardle umieszczana jest rurka intubacyjna. Pacjent może być przytomny lub nieprzytomny, ale zwykle jest to bezpieczniejsze dla pacjentów nieprzytomnych.
Chociaż znieczulenie zewnątrzoponowe jest zazwyczaj podawane przez intubację, istnieją pewne okoliczności, które mogą zakłócić tę procedurę. Na przykład pacjentka może mieć aktywny krwotok ciążowy, zakażenie w okolicy, w której umieszczono igłę, lub kliniczne objawy koagulopatii. Inną sytuacją, która może wpłynąć na analgezję zewnątrzoponową jest nieutrwalona czynność serca płodu.
Intubacja dotchawicza
Intubacja dotchawicza do zabiegów chirurgicznych wymaga umieszczenia rurki w tchawicy pacjenta. Rurka ta jest mocowana do krtani pacjenta za pomocą cienkiego, ostrego instrumentu zwanego laryngoskopem. Posiada on rękojeść, światła i tępe ostrze, które pomaga chirurgowi prowadzić rurkę tchawiczą. Chirurg następnie przesuwa rurkę tchawiczą przez krtań do płuc. Po umieszczeniu rurki intubacyjnej na miejscu, jest ona nadmuchiwana przez mały balonik, aby utrzymać ją na miejscu i zapewnić, że do płuc pacjenta dostaje się wystarczająca ilość powietrza.
Dokładna ocena każdego pacjenta przed wykonaniem intubacji jest niezbędna, aby uniknąć powikłań. Jeśli w przeszłości występowały problemy z oddychaniem, należy najpierw zastosować inne, mniej inwazyjne metody. Na przykład pacjenci z ciężkim urazem orofacjalnym mogą nie tolerować intubacji ustno-gardłowej. Może to być spowodowane urazami okolicy orofacjalnej i zaburzeniem anatomii górnych dróg oddechowych. Ponadto, manipulowanie kręgosłupem szyjnym podczas intubacji może zaszkodzić pacjentom, którzy doznali urazu kręgosłupa lub są unieruchomieni. Jeśli pacjent jest w stabilnym stanie i może tolerować inne sposoby wentylacji, intubacja dotchawicza powinna być stosowana tylko w nagłych przypadkach.
Przed rozpoczęciem procedury intubacji lekarz powinien upewnić się, że pacjent jest odpowiednio wypoczęty. Jeśli pacjent ma poważne problemy z oddychaniem, anestezjolog może zdecydować się na zastosowanie propofolu, sewofluranu lub rokuronium. Po odpowiednim zabezpieczeniu dróg oddechowych, do dróg oddechowych pacjenta wprowadzana jest rurka intubacyjna o rozmiarze 6. Po intubacji pobierane są posiewy z gardła i krwi. Następnie pacjent jest przekazywany na oddział intensywnej terapii w celu dalszego monitorowania.
Innym ryzykiem intubacji dotchawiczej jest rozwój porażenia nerwu krtaniowego wstecznego. Może to prowadzić do chrypki i aspiracji. W ciężkich przypadkach może to prowadzić do ostrej niedrożności dróg oddechowych. Mankiet rurki intubacyjnej uciska przednią gałąź nerwu krtaniowego wstecznego. Ciśnienie należy utrzymywać na najniższym poziomie, aby zapobiec wyciekowi gazu.
Intubacja dotchawicza jest procedurą wymagającą do jej wykonania wykwalifikowanego anestezjologa. Może być również wykonywana przez lekarzy pogotowia ratunkowego lub lekarzy opieki krytycznej w przypadku pacjentów z niewydolnością oddechową lub zagrożonych aspiracją. Zbyt mały lub zbyt duży mankiet może spowodować aspirację lub pogorszyć ukrwienie błony śluzowej tchawicy. Natomiast zbyt duży mankiet może spowodować zwężenie tchawicy, pęknięcie tchawicy lub martwicę tchawicy.
Szybka sekwencja indukcji
Szybka sekwencja indukcji znieczulenia ogólnego (RSI) przez intubację to technika polegająca na wywołaniu znieczulenia ogólnego w krótkim czasie. Chociaż technika ta jest wysoce skuteczna, wymaga starannego planowania i umiejętnego wykonania. Aby uzyskać bezpieczną indukcję szybkiej sekwencji, procedurę tę powinny wykonywać dwie lub więcej osób.
Technika RSI jest często stosowana u pacjentów z wysokim ryzykiem aspiracji. Użycie środka niedepolaryzującego może być w takiej sytuacji przydatne. Jednak przedłużone działanie paraliżu sukcynylocholiny nie zawsze jest praktyczne i może stwarzać trudności podczas udrożniania dróg oddechowych po ustąpieniu paraliżu. Ważna jest dobra komunikacja podczas procesu indukcji.
Technika Rapid Sequence Induction została opracowana w celu zmniejszenia ryzyka aspiracji podczas nagłej intubacji tchawicy. Polega ona na połączeniu wstrzyknięć tiopentonu i suksametonu oraz ucisku cricoidu.
Przed intubacją pacjenta należy upewnić się, że drogi oddechowe są w dobrym stanie i że pacjent jest intubowany bez dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych. Czas trwania intubacji musi być wystarczająco krótki, aby uniknąć powikłań i zapewnić optymalne warunki anestetyczne.
Historycznie RSI była techniką wykonywaną na bloku operacyjnym. Obecnie wykonuje się ją również w izbie przyjęć, na oddziale intensywnej terapii i w warunkach przedszpitalnych. Ponadto udowodniono, że RSI jest bezpieczna w rękach nieanestezjologów.
Wskaźnik powikłań był niski i różnił się w zależności od lokalizacji geograficznej w obrębie tego samego szpitala. Jednak u pacjentów, którzy byli intubowani na oddziale ratunkowym (ED), wystąpiło istotnie mniej powikłań niż u tych, którzy byli intubowani w pozostałych grupach. Podczas gdy pacjenci z grupy M i A częściej doświadczali hipotensji poindukcyjnej, nie byli tak samo narażeni na wystąpienie arytmii.
RSI wymaga mniej czasu niż tradycyjne techniki indukcji, takie jak intubacja. W Wielkiej Brytanii jest uważana za podstawę postępowania w nagłych wypadkach na drogach oddechowych. Jednak dokładny wskaźnik powikłań RSI nie jest znany, a czynniki przyczyniające się do natychmiastowych powikłań nie są dobrze poznane. Celem tego badania było ilościowe określenie wskaźnika natychmiastowych powikłań związanych z RSI oraz ocena roli lekarza i środowiska.
Laryngeal mask airway
Laryngeal mask airway (LMA) jest nadkrtaniowym urządzeniem do udrożniania dróg oddechowych stosowanym w celu utrzymania drożności dróg oddechowych podczas znieczulenia oraz jako natychmiastowy środek ratujący życie w sytuacjach, w których nie można utrzymać prawidłowej drożności dróg oddechowych. Wprowadzone w latach 80. XX wieku LMA są obecnie powszechnie stosowane w opiece krytycznej, intensywnej terapii, na oddziałach ratunkowych i w terenie. Ich coraz częstsze stosowanie podkreśla znaczenie pracy zespołowej w postępowaniu z trudnymi drogami oddechowymi.
Złotym standardem intubacji dróg oddechowych jest intubacja krtani przy użyciu laryngoskopu Macintosha. Procedura ta wiąże się jednak z ryzykiem, w tym z potencjalną reakcją na stres hemodynamiczny, która może zwiastować niekorzystne zdarzenia sercowo-naczyniowe. Aby rozwiązać ten problem, dr Archie Brain wynalazł w 1981 roku urządzenie LMA (Laryngeal Mask Airway).
Urządzenie LMA jest najczęściej stosowane w salach operacyjnych. Jest ono podobne do rurki gardłowej lub rurki Combitube, ponieważ składa się z wydrążonego trzonu i mankietu przypominającego maskę. Po prawidłowym umieszczeniu tworzy szczelne zamknięcie na krtani. Chociaż nie jest pozbawiona ryzyka, LMA stanowi doskonały wybór w przypadku trudnych dróg oddechowych.
LMA jest uważana za bezpieczną dla większości pacjentów. Jest nieinwazyjna, łatwa w użyciu, a pacjent doskonale przestrzega jej zasad. Jedną z możliwych wad LMA jest to, że jej położenie może się zmienić podczas zabiegu. W przypadku zmiany istnieje ryzyko nieszczelności dróg oddechowych i nagłego wzrostu ciśnienia w drogach oddechowych. Korekta tego stanu rzeczy może wymagać dostosowania głowicy lub zmiany objętości nadmuchiwanego mankietu. Ponadto pacjenci powinni pościć przed zabiegiem, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia refluksu lub innych powikłań.
LMA jest przydatnym urządzeniem do rutynowego udrożniania dróg oddechowych podczas znieczulenia ogólnego i jest skuteczne u dziewięćdziesięciu do stu procent pacjentów. W randomizowanym badaniu prospektywnym stwierdzono przewagę LMA nad standardową maską twarzową w przypadku szerokiej grupy pacjentów. Częstość występowania problemów zależy jednak od techniki znieczulenia i poziomu umiejętności anestezjologa.
Oprócz standardowej drogi oddechowej znieczulenie ogólne można podać poprzez intubację maski krtaniowej. W niedawno przeprowadzonym badaniu oceniano efekty hemodynamiczne tych trzech różnych metod u starszych pacjentów poddawanych operacji złamania międzykrętarzowego.
Podobne tematy